Były przeznaczone dla drugiej baterii artylerii średniej, zaprojektowanej około 6 km od baterii „cyplowej”. Działa te pozostały w Szwecji, a w czasie działań wojennych w 1939 roku, na ich miejscu zbudowano 34. baterię.
Dziesięć lat po wojnie odżyła sprawa ustawienia w tym miejscu armat kalibru 152,4 mm, ponieważ dawną baterię „cyplową” przezbrojono w słabsze armaty kalibru 130 mm. Wykorzystano kupione w ZSRR 4 armaty typu MU-2 i w latach 1955-59 w rejonie osiedla Hel-Bór zbudowano najsilniejszą polską Baterię Artylerii Stałej (w skrócie BAS), która otrzymała numer 3. Teren przecinała linia kolejowa i w części bliżej morza umieszczono elementy bojowe: cztery działobitnie, główny i zapasowy punkt kierowania ogniem, stanowisko radaru, centralę artyleryjską, schrony i stanowiska reflektorów. Natomiast magazyny amunicji, schrony załogi, elektrownię zapasową i koszary zbudowano w głębi lądu.
3. BAS od 1965 roku wchodziła w skład 9. Flotylli Obrony Wybrzeża. W roku 1974 została zlikwidowana, lecz działa 152,4 mm zostały zakonserwowane. Dwadzieścia lat później armaty pocięto na kawałki i złomowano – ocalała tylko jedna, którą we fragmentach przewieziono do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie i zespawano w całość.
Od roku 2008 do 3. BAS prowadzi szlak turystyczny zaczynający się w Muzeum Obrony Wybrzeża. W roku 2011 budowle baterii zostały w niejasnych okolicznościach zniszczone i zasypane na zlecenie wojska, ale ocalały wieże pancerne dla dalmierzy.
