Przy wschodniej części wsi rozpoczyna się Nadmorski Park Krajobrazowy, a od strony północno – wschodniej wyznaczony został teren rezerwatu Białogóra, który chroni fragmenty nadmorskiego lasu bagiennego oraz boru bażynowego. Północną i zachodnią część wsi oplata specjalny obszar ochrony siedlisk „Białogóra”.

Białogóra została po raz pierwszy wymieniona w 1414 r. w krzyżackim przekazie źródłowym w formie Weissenberg (Biała Góra). Nazwa polska użyta była w inwentarzu dóbr i dochodów biskupstwa włocławskiego w 1534 r. Miejscowość występowała również w piśmiennictwie pod innymi nazwami: Białagura (1659), Biała Góra (1772), Wittenberg (1912). W 1945 r. wieś została przyłączona do Polski, a jej polską nazwę ustalono ostatecznie w 1947 r. Pochodzi ona od położonej na północny – wschód zalesionej wydmy Białogóra. W latach 60. powstały pierwsze ośrodki wypoczynkowe, a rozbudowa turystyczna trwa do dziś, czyniąc z Białogóry atrakcyjną miejscowość wypoczynkową.

Rezerwat przyrody Białogóra (211 ha) to florystyczny rezerwat w zatorfionym zagłębieniu między wydmowym w pasie wydm nadmorskich. Celem ochrony jest zachowanie unikatowego na polskim wybrzeżu kompleksu przestrzennego wydm i obniżeń między wydmowych, zbiorowisk atlantyckiej roślinności torfowiskowej z ginącymi o rzadkimi gatunkami roślin na granicy ich geograficznego zasięgu, fitocenoz nadmorskiego boru bagiennego i bażynowego oraz ostoi żurawia.

Białogóra to również letnia stolica Nordic Walkingu, w której rokrocznie obywa się Puchar Bałtyku. Zawody są rozgrywane na dystansie profesjonalnym (10km) oraz rodzinnym (5 km), który mogą pokonać zarówno mniej zaawansowani zawodnicy jak i młodzież.

Niezwykłym atutem tej nadmorskiej miejscowości letniskowej są szerokie, piaszczyste, a przede wszystkim niezatłoczone plaże, na których w sezonie letnim funkcjonuje strzeżone kąpielisko. W nadmorskim, sosnowym lesie wytyczone zostały szlaki piesze oraz rowerowe, które są alternatywą dla tych, którym całodzienne kąpiele słoneczne nie służą.