Rezerwat obejmuje wspólną granicą dwa różne obszary na skraju kompleksu Lasów Mirachowskich: dawny, utworzony w 1962 r., rezerwat przyrody Jezioro Kamienne z torfowiskowym północno-zachodnim pobrzeżem i śródleśnym oczkiem wodnym (część północna) oraz przyłączone w 1990 r. śródleśne torfowisko z przylegającymi lasami, stanowiące część południową. Jezioro Kamienne stanowi typ jeziora lobeliowego, które mimo ochrony ścisłej, na skutek błędnej gospodarki leśnej i rolnej na obrzeżach oraz presji turystycznej, uległo degradacji i utraciło istotne wartości stanowiące podstawę ochrony. W jeziorze obserwowano do niedawna 3 gatunki roślin wpisanych do Polskiej Czerwonej Księgi Roślin: brzeżycę jednokwiatową, poryblin jeziorny i lobelię jeziorną (obecnie zanikłą). Wąski skrawek torfowiska wysokiego na zachodnim brzegu jest mocno wydeptywany przez turystów, a olbrzymi głaz polodowcowy na północnym brzegu (tzw. Diabelski Kamień o obwodzie ok. 17 m i wysokości ok. 3 m, chroniony jako pomnik przyrody nr 17), oblegany przez zwiedzających i popisany, jest odarty ze swego naturalnego piękna i przyrodniczo cennych porostów. Ogólnie we florze rezerwatu stwierdzono 3 gatunki roślin podlegające ochronie ścisłej: bagno zwyczajne, podrzeń żebrowiec (gat. górski), rosiczka okrągłolistna i porost mąklik otrębiasty oraz 3 gatunki podlegające ochronie częściowej: bluszcz pospolity, grążel żółty i kruszyna pospolita. Z rzadkich ptaków lęgowych występuje tutaj żuraw i samotnik (brodziec). Udostępnienie rezerwatu wyznacza turystyczny, czerwono oznakowany szlak pieszy PTTK, prowadzący od rezerwatu przyrody Lubygość do Nowej Huty i biegnie leśną drogą między częścią północną a południową. Udostępnienie tzw. rezerwatowe umożliwia dotarcie leśnymi drogami w części południowej do torfowiska z otwartym lustrem wody, a w części północnej – zachodnim.