Rezerwat obejmuje śródleśne polodowcowe Jezioro Kocenko (Kłączyno Małe) o powierzchni ok.7 ha wraz z otaczającymi lesistymi zboczami oraz wschodnią część obrzeża Jeziora Potęgowskiego (Kłączyno Duże) w północnej części Lasów Mirachowskich. Największą powierzchnię zajmują lasy bukowe tworzące zbiorowisko kwaśnej (ubogiej) buczyny z bardzo skąpym runem oraz żyznej buczyny z kostrzewą leśną w runie. Drzewostan mieszany bukowo-dębowy, występuje niewielkimi płatami z runem o charakterze borowym. W zachodniej, przyujściowej części Jeziora Kocenko i w skrajnie wschodniej części Jeziora Potęgowskiego, na bagnisto zatorfionych brzegach, rosną olchy i jesiony tworzące niewielkie płaty łęgowe, nietypowe ze względu na nadjeziorne położenie. Podobne płaty tworzy na torfach przejściowych drzewostan złożony z olchy i brzozy omszonej, gatunków charakterystycznych dla tego typu mokradłowego siedliska. Zbiorowiska te są przyrodniczo bardzo cenne i interesujące oraz sprawiają wrażenie niewielkich, ale naturalnych, trudno dostępnych uroczysk. Na wysokości przesmyku między jeziorami Potęgowskim i Kocenko, na południowym obrzeżu rośnie kilkadziesiąt drzew gatunków geograficznie obcego pochodzenia: jedlice (daglezje) z Ameryki Pn. i jodły pospolite z południowej części Polski. Liczne są tu także powszechne w uprawie świerki pospolite. Tworzą one duże płaty dorodnego drzewostanu, który stanowi obecnie przykład dawnych zaszłości w leśnictwie, których celem było wzbogacenie rodzimych lasów o nowe gospodarczo cenne gatunki. Introdukcje takie są obecnie zaniechane ze względu na ochronę naturalnej bioróżnorodności. Wśród roślinności zielnej rezerwatu, stwierdzono 3 gatunki podlegające ochronie ścisłej: występujący w większych płatach widłak goździsty i widłak jałowcowaty oraz wroniec widlasty tworzący nieliczne małe kępki. Ochronie częściowej podlega występujący tutaj bluszcz pospolity i przytulia (marzanka) wonna rosnące wśród drzewostanu bukowego oraz kalina koralowa i kruszyna pospolita – krzewy rosnące na siedliskach wilgotnych.
Uwaga: Nazwa „szczelina” sugeruje tektoniczne pękniecie w skałach i z geologicznego punktu widzenia jest w tym miejscu niewłaściwa. W rzeczywistości jest to polodowcowe przewężenie w rynnowym ciągu jezior. Dawna nazwa tego odwiedzanego miejsca to tzw. Wzgórze Wiktora.
