Decydująca bitwa tego konfliktu rozegrała się w dniu 17 września 1462 roku pod wsią Świecino i zakończyła się klęską niemieckich zakonników – dlatego nazywana jest „drugim Grunwaldem”. W wyniku wojny zakon oddał Pomorze Gdańskie, a także część Warmii wraz z Malborkiem (stolicę zakonu przeniesiono do Królewca).
Przed bitwą wojska rozbiły obozy warowne przy brzegu jeziora Witalicz. Krzyżacy otoczyli swój palisadą, a Polacy zastosowali obóz husycki z taboru wozów bojowych. Siły polskie liczyły około 1000 jazdy oraz 1000 pieszych, a dowodził nimi Piotr Dunin, doświadczony żołnierz i burgrabia krakowski. Komendę nad wojskami zakonu sprawował Fritz Ravenec jeden z najwybitniejszych dowódców krzyżackich, dysponujący około 1000 jazdy i 1700 pieszych (w tym ok. 1300 chłopów). Ravenec sądził, że ma przewagę i liczył na łatwe zwycięstwo, dlatego na jego rozkaz zatarasowano okoliczne drogi.
Bitwę rozpoczęły starcia jazdy, które wykazały równowagę sił. W popołudniowym starciu jazda polska cofnęła się, wciągając konnicę przeciwnika pod ostrzał kuszników ukrytych w wozach bojowych i trzcinach. Pod gwałtownym ostrzałem atak jazdy zakonnej załamał się, a gdy Ravenec zginął to jego oddziały poszły w rozsypkę. Wojska polskie ruszyły w pościg, po czym rozbiły zakonną piechotę i zdobyły obóz wroga. Ponieważ drogi były zatarasowane, pogrom wojsk zakonu był całkowity. Zginęło około 1000 Krzyżaków oraz około 100 Polaków. Jako miejsce pogrzebania poległych wskazuje się widoczny do dziś kopiec, znajdujący się na południe od wsi.
Obecnie, co roku w sierpniu, organizuje się w Świecinie inscenizację bitwy oraz średniowieczny piknik historyczny.
