W 1316 roku zamek został oddany zakonowi krzyżackiemu, w zamian za dożywotnią rentę. Niedługo po nabyciu tych ziem Krzyżacy wznieśli tam silny murowany zamek obronny. Miał on zabezpieczać tę część zagarniętego Pomorza od ewentualnej napaści ze strony Polaków. Warownia składała się z dwóch członów Zamku Głównego, który stał po południowo – wschodniej stronie całego założenia obronnego oraz z Przedzamcza, zachowanego częściowo do dzisiaj. Całość stanęła na dwu niewysokich płaszczyznach pośród obniżenia terenu zalanego wodami Wierzycy.

Dojście do zamku znajdowało się najprawdopodobniej od południowego zachodu i prowadziło przez zwodzone mosty. Przedzamcze składa się z trzech baszt narożnych oraz trzech ciągów łączących je murów obronnych i bramy wjazdowej. Najlepiej zachowała się baszta przybrana – trzykondygnacyjna z zasklepionymi pomieszczeniami dolnej i średniej kondygnacji. Izdebka na najwyższym piętrzę łączy się z obszernym pomieszczeniem, zbudowanym na początkach XVII w. nad gotycką bramą wjazdową. Jest to najstarszy i najcenniejszy zabytek średniowiecza i jest jednym z nielicznie zachowanych pozostałości po średnich zamkach krzyżackich na Pojezierzu Kaszubskim, wznoszonych na miejscach dawnych grodów książęcych, z którymi wiążą się liczne legendy.

Foto: CIT Wilcze Błota, DT UMWP