Pierwotnie stanowił czworoboczną budowlę z wewnętrznym dziedzińcem, wieżą i kramami w przyziemiu. Budynek poważnie został zniszczony podczas wojen szwedzkich w XVII wieku. Kapitalny remont ratusza za kwotę 6150 talarów wykonał w 1853 roku mistrz murarski Erich Obuch z Gniewu. Przed elewacją północną wybudowano stylowy podcień i przyozdobiono ratusz balkonem.
W 1818 roku rozebrano wschodnie skrzydło, by w jego miejscu wybudować w 1823 roku kościół ewangelicki. Skrzydło południowe i wieżę rozebrano w 1836 roku, a w ich miejscu powstały domy mieszkalne, które biorą swe początki z czasów, kiedy to wokół niego stawiano kramy z towarem na sprzedaż. Dziś do najstarszych jego części należą piwnice i przyziemie.
Przed ratuszem w styczniu 1920 roku mieszkańcy zbudowali ołtarz polowy, na którym 27 stycznia ks. proboszcz Ignacy Rosentreter odprawił mszę świętą dla żołnierzy z Frontu Pomorskiego gen. Józefa Hallera, którzy przyłączyli Gniew do Polski po 148 latach zaborów.
W tym też roku, prowadząc na terenie pobliskiego Powiśla akcję propagandowo-agitacyjną, poprzedzającą plebiscyt w sprawie włączenia tego obszaru do Polski, Gniew odwiedzili poeta Jan Kasprowicz oraz pisarz Stefan Żeromski. Spotkali się oni wówczas w ratuszu z pierwszym starostą powiatu gniewskiego Franciszkiem Czarnowskim.
Budynek obecnie wykorzystywany jest jako siedziba Urzędu Miasta i Gminy w Gniewie.
