Pierwszym, który zauważył morski potencjał Sopotu był Karol Krzysztof Wegner, który w roku 1818 zrealizował pierwszą inwestycję, którą głośno nazwano zakładem kąpielowym. Obiekt, który swoim wyglądem przypomniał drewnianą szopę, zlokalizowany został w okolicy Grand Hotelu. Inwestycję przejął Jan Jerzy Haffner, który na zakupionym od Wegnera terenie wybudował nowy zakład kąpielowy, który zlokalizowany był w obszarze starego wejścia na molo. Serce Sopotu, jednego z najważniejszych kurortów uzdrowiskowych przedwojennej Europy przestało istnieć pod koniec wojny. Dziś nieliczni świadkowie przypominają o historii spalenia Domu Zdrojowego, a wraz z nim 48 kamienic ścisłego centrum miasta co miało miejsce w czasie wojennej zawieruchy, brak również winnych podpalenia zabudowy dolnego tarasu zlokalizowanych w bliskiej okolicy Placu Przyjaciół Sopotu. Rok 1946, to czas sprzątania powojennego gruzowiska, powstał obszerny plac, a cegły ze spalonych budynków przekazano na odbudowanie Warszawy. Powrót do bogatych tradycji rozpoczął się z chwilą odbudowy Domu Zdrojowego. Sam plac doczekał się generalnej przebudowy w roku 2011.