W newralgicznych miejscach zaczęto budowę baterii najcięższych o kalibrze 15 i 16 cali. Między innymi były to „Trondenes”, „Dietl”, oraz „Nötteröy” ulokowane nad fiordami Norwegii, „Vara” i „Hanstholm II” chroniące cieśninę Skagerrak oraz „Bornholm-Süd” mającą współpracować z podobną baterią budowaną pod Kołobrzegiem.
Także na Półwyspie Helskim rozpoczęto budowę baterii dla obrony Zatoki Gdańskiej i bazy Kriegsmarine w Gdyni. Bateria ta otrzymała numer 2./119 M.A.A. oraz nazwę „Schleswig Holstein” upamiętniającą działania pancernika ostrzeliwującego w 1939 roku Westerplatte i Hel. Wykorzystano armaty kalibru 406 mm (16 cali) wyprodukowane dla nie zbudowanych niemieckich super-pancerników serii H. Standardowy pocisk o wadze 1020 kg miał zasięg 42,8 km, a ważący 600 kg pocisk lekki 56 km.
W roku 1941 zbudowano 3 stanowiska ogniowe o wymiarach 65 x 35 m , które mieściły zaplecze techniczne, kwatery załogi i zapas amunicji. Obok zbudowano 2 dodatkowe schrony-magazyny amunicji oraz 9-kondygnacyjną wieżę dla dalmierza połączoną ze stanowiskiem kierowania ogniem. Wiosną i latem przeprowadzono strzelania techniczne, lecz po sukcesie ataku na ZSRR armaty 406 mm stały się zbyteczną na Bałtyku i już we wrześniu zapadła decyzja o przeniesieniu ich do Francji. (W pierwszej połowie 1942 roku, zbudowano pod Calais nową baterię najcięższą o nazwie „Grossdeutschland”, zmienioną później na „Lindemann”).
Ciekawostką jest to, że w chwili ataku na ZSRR, artylerię na Półwyspie Helskim uzupełniono zdobytymi w Polsce moździerzami 220 mm.
Po wojnie obiekty baterii wykorzystywało polskie wojsko jako stanowisko łączności oraz magazyny różnego rodzaju (jednym był najlepiej ukryty skład marchwi i ziemniaków).
Obecnie w stanowisku B-2 „Bruno” oraz w stanowisku kierowania ogniem funkcjonuje Muzeum Obrony Wybrzeża, w stanowisku B-1 „Anton” powstaje muzeum przyrodnicze, a stanowisko B-3 „Caesar” jest przygotowywane do przejęcia roli muzeum etnograficznego.
W magazynach amunicji 406 mm funkcjonuje Muzeum Kolei Helskich.
