Znajdujący się na terenie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego przylądek Rozewie był do niedawna najdalej na północ wysuniętym skrawkiem Polski. Już od XVI wieku znany wśród żeglarzy jako miejsce, w którym nadawano ogniowy sygnał, który obecnie jest najsilniejszym światłem nawigacyjnym polskiego wybrzeża.

Charakterystyczną, biało – czerwoną latarnię zbudowano z cegły i polnych kamieni już w 1823 roku. Pierwotnie wysokość wieży wynosiła 21,3 m, jednak szybko rosnące buki, otaczające latarnię sprawiły, że jej światło stawało się mało widoczne. Na przestrzeni lat wieżę podniesiono o 20 m i obecnie wynosi 33 m, a nadawany z niej sygnał widoczny jest z odległości 26 mil morskich.
 

W budynku mieści się stała ekspozycja muzealna poświęcona rozwojowi latarnictwa, na której można podziwiać m. in. stary reflektor latarni Stilo z soczewką Fresnela, światła nawigacyjne oraz modele dawnych latarni począwszy od obiektu na Faros.
 

Jedne z pomieszczeń latarni to izdebka, w której Stefan Żeromski napisał „Wiatr od morza”. Obecnie zaadoptowana na izbę pamięci ukazuje pamiątki po pisarzu.
 

Po wdrapaniu się na szczyt latarni, z galerii możemy podziwiać rozległą panoramę okolicy, od Władysławowa aż po Hel.
 

Z rozewską latarnią nierozerwalnie wiążą się dwie legendy. Jedna z nich opowiada o szwedzkim żaglowcu, który rozbił się u wybrzeży Rozewia. Z katastrofy uratowała się jedynie córka kapitana, która pewnego wieczoru, podczas szalejącego na morzu sztormu rozpaliła wraz z kaszubskim rybakiem ostrzegawcze światło dla żeglarzy. Kiedy oboje zmarli dzieło to kontynuowali ich potomkowie.
 

Druga z rozewskich legend nawiązuje do czasów potopu szwedzkiego. Wówczas Szwedzi zabili rozewskiego latarnika, sądząc że ten nadaje komuś znaki. Zrozpaczona narzeczona rzuciła na wojsko klątwę, w wyniku której zamienili się w buki, rosnące po dziś dzień wokół latarni.

Foto: M. Bieliński, Dep. Turystyki, UMWP