Latarnia morska Czołpino położona jest pomiędzy Łebą, a Rowami na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Wznosi się na wzgórzu, pośród iglastego lasu porastającego wydmy Słowińskiego Parku Narodowego, około 1000 m od brzegu morskiego, na najwyższej wydmie w grupie wydm nazywanej „Baranki”. Dom latarnika jest obecnie opuszczony, ulegający dewastacji. W 1872 roku podjęto decyzję o budowie latarni, a na początku 1875 r. prace budowlane zakończono. Aby wybudować latarnię specjalnie wybudowano pomost, który umożliwiał rozładowanie potrzebnych materiałów. Z tego powodu, budowa latarni trwała aż trzy lata i dopiero 15 stycznia 1875 roku latarnia ożyła.

W latarni zainstalowane zostały układ optyczny składający się z żarówki o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela o średnicy 1,8 m i wysokości 2,75 m składającej się z 43 półpierścieni. Światło jest widoczne dookoła, ale jest wzmocnione przez soczewkę tyko od strony morza. Świeci 3s i 1s z przerwami 2s. Budowla latarni w Czołpinie składa się z czerwonej, licowanej cegły w kształcie stożka ściętego. Wysokość latarni wynosi 25,2 m. U podstawy wieża ma średnicę 7 m.

Latarnia przetrwała wojnę w stanie nie zmienionym. W latach 1993-94 przeprowadzano renowację latarni. Od 7 grudnia 1945 roku ponownie zabłysła. Latarnia była cały czas obiektem zamkniętym, dostępnym tylko dla osób obsługujących ją. Dopiero od lipca 1994 roku latarnia została udostępniona do zwiedzania. Do latarni można dotrzeć idąc oznakowanym szlakiem parkingu (około 1 km), znajdującego się na terenie Parku Narodowego, do którego dojeżdża się od strony Smołdzina.