Generalny remont obiekt przeszedł w 1789r., a na początku XIX w. odnowiono wnętrze. Wykonano wówczas dekoracje malarskie na stropie i wylepiono ściany papierowymi kołtrynami.

W 1916 r. zaprzestano wykorzystywania świątyni do celów liturgicznych, co miało bezpośredni związek z nowobudowanym, neobarokowym kościołem. Pod koniec XXw. Obiekt rozebrano i przewieziono do Kaszubskiego Parku Etnograficznego we Wdzydzach Kiszewskich. W 1987r. poświęcono odbudowaną świątynię.

Jest to jednonawowy kościół z prostokątną nawą, mierzoną w stopach staropolskich, oraz wydłużonym prezbiterium, które jest węższe od nawy. Dzwonnica zlokalizowana przy scianie zachodniej.

Kuria Diecezji Chełmińskie przekazała muzeum oryginale wyposażenie świątyni. Dzięki temu możemy podziwiać manierystyczny ołtarz główny pochodzący z pierwszej połowy XVIIw., późnobarokowy ołtarz boczny, który pełni funkcję chrzcielnicy, a także ambonę i drugi ołtarz boczny, które zostały wykonane przez snycerza – Johanna Carla Biereichela. Przedmioty te datowane są na ok. 1795r. Ponadto wewnątrz kościoła Św. Barbary podziwiać można klasycystyczny ołtarz boczny – północny, barokowa ławę kolatorską oraz stół komunijny. Organy znajdujące się na chórze zostały wykonane przez gdańskiego organmistrza – Gottfrida Weinerta.