Budynek zbudowano w latach 1935-36 wg projektu Stanisława Płoskiego. Elewacja przyziemia z narożnym podcieniem wejściowym wyłożona została szarymi płytami kamiennymi, zaś asymetrycznie skomponowaną kondygnację piętra oblicowano częściowo cegłą i ozdobiono masztem flagowym. Oryginalne rozwiązanie architektoniczne budynku reprezentuje późny funkcjonalizm połączony z rozwijającym się pod koniec lata trzydziestych nurtem nowego regionalizmu, z upodobaniem stosującego wyraziste kontrasty fakturalne.

Budynek został zbudowany na potrzeby prowadzenia służby duszpasterskiej wśród marynarzy i Szwedów przebywających służbowo coraz dłużej na polskim Wybrzeżu. Działkę o pow. 1000 m2 pod zabudowę przekazał w 1934 r. nieodpłatnie Urząd Morski. Nowoczesna na ówczesne czasy budowla, mieściła konsulat, hotel i kaplicę, w której zgromadzić się mogło nawet 300-400 osób. Ściany kaplicy ozdobiły malowidła ścienne autorstwa Witolda Marsa i Stanisława Teisseyre. O uznaniu, z jakim spotkała się gdyńska budowla świadczy fakt, że już w 1937 posłużyła jako wzór dla nowej kaplicy szwedzkiej w Gdańsku Nowym Porcie. Od 1937 r. Szwedzi udostępnili obiekt na nabożeństwa polskiej parafii ewangelicko – augsburskiej, a podczas okupacji także czasowo – na nabożeństwa prawosławne i mennonickie.

W czasie II wojny światowej obiekt stał się jednym z punktów przerzutu jeńców angielskich – uciekinierów ze Stalagu XX A w Toruniu – i materiałów wywiadowczych do Szwecji, podobno tu również odbywały się spotkania uczestników akcji wywiadowczych ZWZ-AK.

Po wojnie Dom prowadził nadal działalność duszpasterską oraz integrował szwedzkie środowisko. W dniach 15-19.09.1958 r. gdyńska kaplica była miejscem obrad Konferencji Luterańskich Kościołów Mniejszościowych zorganizowanej przez Światową Federację Luterańską, podczas której delegaci z 18 państw obradowali nad tematem „Stworzenie”. Podczas kryzysu lat 80-tych poprzez Dom płynęła pomoc humanitarna kierowana także do polskiego społeczeństwa.

Do chwili obecnej Dom Marynarza Szwedzkiego jest placówką aktywnie działającą i chętnie odwiedzaną przez grupy turystyczne. Do rejestru zabytków został wpisany 25.03.1987 r.

Źródło:
Informator o gdyńskich zabytkach, Maria Jolanta Sołtysik, Robert Hirsch, Urząd Miasta Gdyni, Gdynia 2005
Encyklopedia Gdyni pod red. Małgorzaty Sokołowskiej, Oficyna Verdi Causa, Gdynia 2006