Obejmuje fragment zatorfionego obniżenia na styku z pagórkiem wydmowym. Przedmiotem ochrony jest stanowisko naturalnie odnawiającego się cisa pospolitego w wielogatunkowym lesie mieszanym.

W Polsce zasięg cisa obejmuje południową, zachodnią i północną część kraju, gdzie występuje pojedynczo i na niewielkich wyspowych stanowiskach. Najlepiej rośnie w warunkach łagodnego morskiego klimatu, na żyznych i świeżych glebach. Większe populacje cisa stanowią rzadkość i dlatego chroni się je w rezerwatach.

Cis jest zaliczany do najwolniej rosnących, cienioznośnych i długowiecznych drzew iglastych. Występuje w formie niewysokich drzew i krzewów. Nie wytwarza żywicy. Jego drewno jest mocne i elastyczne o barwie czerwonawej, a igły ciemnozielone, miękkie, pod spodem jaśniejsze. Ze względu na jadalne nasiona, rozprzestrzenia się przy udziale ptaków.

W rezerwacie „Choczewskie Cisy”, 60 % populacji stanowią siewki jedno i dwuletnie. Kilkadziesiąt drzew osiąga w obwodzie ponad 30 cm a kilka najstarszych ma 140-150 cm w obwodzie i 10-13 m wysokości. Przypuszcza się, że populacja cisa w rezerwacie wzięła początek z nasion przeniesionych z parku przypałacowego w Sasinie, który powstał w 1868 r. ze względu na podmokłość terenu, wykonano tu szeroko zakrojone prace melioracyjne, w wyniku tego powstała sieć rowów odwadniających. Mimo tego poziom wody gruntowej jest wysoki, co łącznie z dużą wilgotnością powietrza sprzyja rozwojowi licznej populacji cisa.

W wyniku antropogenicznych przekształceń roślinności powstały nowe kombinacje gatunków i zbiorowisk. Najwięcej cech naturalnych zachował łęg jesionowo-olszowy. Obecność cisa w warstwie krzewów, podszytów i w runie jest dowodem zróżnicowania struktury wiekowej jego populacji.

Przestrzennie przeważają lasy mieszane z udziałem buka, dębu i brzozy a niekiedy dominuje sosna pochodząca z sadzenia, tworząc najstarszy drzewostan. Spotyka się tu również graba oraz leszczynę. Z roślin objętych ochroną gatunkową i rzadkich, znaleziono tu m.in.: storczyka plamistego, wrzośca bagiennego, woskownicę europejską, widłaka wrońca, mannę gajową oraz tojeść gajową.

Ze względu na wrażliwość runa i siewek cisa na deptanie, nie wolno wchodzić na teren rezerwatu. Jego wnętrze można zobaczyć poruszając się poboczem szosy, biegnącej wzdłuż granicy rezerwatu.

Autor: P. Syrocki, Starostwo Powiatowe w Wejherowie

Foto: R. Kamiński, MPiMK-P w Wejherowie