Chociaż miał służyć jako przystań łodzi rybackich, to otrzymał głębokość 5 m i długie nabrzeża. Wówczas nie było jeszcze portu wojennego w Helu i parametry te pozwalały na przyjmowanie lekkich okrętów wojennych. Przez cały okres międzywojenny służył jako zaplecze dla rybaków i baza żeglarstwa morskiego oraz przystań dla statków żeglugi przybrzeżnej. Po utworzeniu Rejonu Umocnionego „Hel” i zamknięciu terenów za Juratą, stał się głównym portem półwyspu obsługującym jednostki cywilne.
We wrześniu 1939 roku port w Jastarni stanowił bazę dla pięciu trałowców z Dywizjonu Minowców i okrętów pomocniczych. Trzy sprawne trałowce; OORP „Czajka”, „Jaskółka” i „Rybitwa”, w pierwszej połowie września tworzyły najaktywniej działającą grupę okrętów polskiej floty. W pierwszej połowie września jednostki te tworzyły najaktywniej działającą grupę okrętów polskiej floty. Kilkakrotnie wychodziły w morze z zadaniem postawienia zagród minowych wokół Helu oraz ostrzeliwania niemieckich wojsk atakujących Kępę Oksywską. W dniu 14 września, po kolejnej akcji trałowców, port w Jastarni został silnie zbombardowany. W pierwszym nalocie zatopiono jedynie okręty pomocnicze. Trałowce uległy dopiero w kolejnym nalocie, podczas którego bomby dosięgły i zatopiły cumujące przy nabrzeżu OORP „Jaskółka” i „Rybitwa”, a ORP „Czajka” został uszkodzony. Bomby zniszczyły silnie także fragmenty nabrzeży portowych i uszkodzenia te były widoczne, aż do przebudowy konstrukcji drewnianych na betonowe w latach 1974-1975.
