Aby chronić pozostałości buczyny pomorskiej utworzono go w 1957 r. Problemem było niszczenie klifu przez Bałtyk, więc umocniono go betonową opaską. Dzięki temu zbocza, martwego wcześniej klifu, pokryły się roślinnością. Większość drzew w tej buczynie to okazy ponad stuletnie, ale spotkać można również dwustuletnie okazy o obwodzie pnia dochodzącym aż do 3 metrów. Na terenie rezerwatu odnotowano 196 gatunków roślin naczyniowych, w tym liczne gatunki objęte ochroną: kukułka Fuchsa (narażony na wymarcie w skali kraju), wawrzynek wilczełyko (gatunek rzadki), bluszcz pospolity, rokitnik zwyczajny, gnieźnik leśny (zagrożony wymarciem na Pomorzu Zachodnim), jarząb szwedzki (narażony na wymarcie w skali kraju). Na terenie Rozewia znajdują się ślady osadnictwa neolitycznego (cmentarzyska grobów skrzynkowych). Położenie jego sprawia że już od wczesnego średniowiecza rozwija się tu tradycja palenia ognisk ostrzegawczych dla rybaków i kupców płynących do Gdańska. Od końca XII wieku nieprzerwanie działa tu latarnia morska.