Na podstawie badań terenowych, wykopalisk archeologicznych prowadzonych w latach 1966 – 1967 oraz wcześniejszych znalezisk z tego terenu (ceramika, wyroby żelazne – groty strzał, okucia, dłuto) uznano, że gród słupski istniał już w IX – XII. Gród zajmował stożkowe wzniesienie na terenie ograniczonym obecnymi ulicami: Partyzantów od południowego-zachodu; Kościelną i Garncarską od południa i Henryka Pobożnego od wschodu. Ówczesne otoczenie wyglądało jednak inaczej – gród był zlokalizowany na wyspie utworzonej przez dziś nie istniejące ramiona Słupi, a że wyspa była okresowo zalewana przez wody rzeki, usypano na niej sztucznie stożkowy pagórek o średnicy około 50 m, na którym zbudowano gród. Był on otoczony wałem drewniano – ziemnym umocnionym u podstawy konstrukcją kamienną. W źródłach pisanych gród słupski wzmiankowany był m.in. w 1248, 1269 i 1273 r. W tzw. starym zamku, istniejącym prawdopodobnie na terenie grodu, w 1454 r. urodził się książę Bogusław X, który w 1507 r. przystąpił do budowy nowego zamku w obrębie murów obronnych obok Młyna Zamkowego.

Kościół p.w. św. Ottona. Kamień węgielny pod budowę położono w 1872 r. a uroczyste poświęcenie świątyni miało miejsce w 1873 r.