Budowę latarni morskiej rozpoczęto w czerwcu 1894 roku pod kierunkiem mistrza budowlanego z Elbląga Edwarda Stacha. Jednak w 1945 roku została ona wysadzona przez wycofywujących się niemieckich żołnierzy. Nową latarnię zbudowano dopiero na początku lat pięćdziesiątych według projektu wykonanego na Politechnice Gdańskiej.

Uruchomienie nowej latarni nastąpiło w lecie 1951 roku. Zbudowana została z betonowych bloków na kształt ściętego stożka z wewnętrznymi schodami pnącymi się wzdłuż ścian. Źródłem światła jest układ optyczny składający się z dwupozycyjnego zmieniacza z żarówkami o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela. Kąt świecenia obejmuje cały okrąg i latarnia widoczna jest tak od strony otwartego morza, jak i od strony Zalewu Wiślanego. Z galerii rozciąga się widok na wody pełnego morza i Zalewu Wiślanego, od strony lądu można dojrzeć Tolkmicko i Frombork, a przy dobrej widoczności nawet światła Helu i Gdańska.

Wysokość wieży – 26,5 m (czerwona okrągła wieża z galerią), wysokość światła ponad wodą – 53 m, zasięg światła – 18 Mm, charakterystyka – (białe) światło 2 s, przerwa 2 s, światło 2 s, przerwa 6 s, okres 12 s.